Gerek 2. Dünya Savaşı, gerek diğer önemli savaşlar olsun, neredeyse hepsini konu alan bir oyun yapıldı. Bunların arasında beni en çok etkileyen Vietcong olmuştu. Elinde koskoca silah ile koştura koştura yüzlerce düşmanı öldürmemek, hatta koşa koşa bile ilerleyememek, takım çalışması ve o harika atmosferi beni kendimden geçirmişti. Uzun zamandır da ona ciddi rakip olabilecek bir oyun yoktu. ShellShock: Nam’67, sadece pc için değil konsollar için de çıkacağından pek başarılı olacağını düşünmüyordum. Malum pc ortamından konsollara, konsollardan pc ortamına gelen çoğu yapım ya bir şeyler kaybediyor yada bir tarafınki başarısız oluyordu. Aklıma gelen ilk örnek ise Deus Ex 2. Aylarca beklemenin ardından tam bir hayal kırıklığı olmuştu. Neyse. Oyunumuz Vietcong'un aksine FPS değil TPS olarak hazırlanmış. Konusu ise malum, yıl 1967, daha ilk eğitimin ardından kendimizi o tuzaklarla, saklanmış bizi bekleyen düşmanların arasında buluyoruz. Konu bizi oyunu öğrenmemiz için biraz sıkıştırıyor. Bir kaç bölüm sonra "Özel Tim" görevlisi olarak devam ediyoruz. Başlangıçta değil ama ilerledikçe konu güzel bir hal alıyor. Arkadaşlarımız ölüyor, intikam için kampımız gece baskınlarına uğruyor ve daha neler neler...
Mafya tarzı, topuktan!
Videolar oyunun 1 DVD olarak çıkmasında büyük rol oynuyor. Hem yüksek çözünürlükte hazırlanmışlar, hem de kaliteliler. Boyutlarının dışında çok da etkileyiciler, savaşın o kasvetli havasına girmemek elde değil. Bölüm yüklemeleri oldukça kısa ve istediğinizde save yapma şansınız yok. Belirtilen yerlere geldiğinizde oyun kendiliğinden hallediyor o işi. Takım olarak çalışmak için malum iyi bir yapay zeka gerekiyor. ShellShock: Nam’67 bu konuda ne eksik ne de fazla. Bazı yerlerde tek başınıza savaşmak zorunda kalıyorsunuz. Eğer benim gibi hızlı oynamayı seviyorsanız genelde sizin arkanızda kalıyorlar ve bütün aksiyonu kaçırıyorlar.
Oyundaki vahşet sahnelerine ufak bir örnek
Ayrıca onlara herhangi bir emir verme şansımız da yok. Buda önemli bir eksik. Vietcong'da beni cezbeden bir özellikti grubun arkalarında olup birilerini izlemek. Burada ise çoğu zaman yolu siz buluyorsunuz. Görevler baya çeşitli. Ani kurtarma operasyonlarının yanı sıra gece sessizce çıkılan suikast görevleri de mevcut. Oyun silah konusunda biraz zayıf kalmış. Daha fazla çeşit olsa fena olmazdı. Toplamda 15 civarı silah var. Kontrollerde ufak tefek sorunlar yaşanabiliyor. Özellikle farenin hassaslık ayarında biraz problem var gibi. Arttırırsanız fazla, azaltırsanız az kalıyor, ortası yok yani.
Tuzaklarla dolu, balta girmemiş ormanlar
Görsel olarak göze çarpan en önemli şey vahşet durumu. Videolarda kendilerine yalvaranların kafasına kurşun sıkan, boğazlarını bıçakla kesen tipleri sıkça görüyoruz. Sadece videolarda değil oyun içi görüntülerde de bu vahşet kendini sık sık gösteriyor. Kazıklara geçirilmiş kafalar, sandalyede oturan bir asker fakat kafası yerde yada toplu katliamı açıkça gördüğümüz insan birikintileri. Sadece izlemekte kalmayıp bu katliama bizde katılabiliyoruz. Kuvvetli silahlar ile rahatlıkla düşmanın kolunu, bacağını kopartmak mümkün.
Bombanın etkisi ile oluşan ufak bir hata
Tabi ki Postal 2, Manhunt kadar dehşet verici bir oyun değil, fakat atmosferi öyle hazırlanmış ki o savaşın berbat hali moral bozukluğuna yol açabiliyor. Çevrenin grafiği çok temiz ve net. Fakat fazla ayrıntıya girilmemiş, mesela otların içinden direk geçiyorsunuz, sık sık ağaçlara takılıyorsunuz. Modellemeler aslında idare eder, ama vurulduklarında bazen sapıtabiliyorlar. Devamlı bir yerleri oynuyor yada duvardan bacakları felan çıkabiliyor. Genel olarak seslere de söylenebilecek fazla bir şey yok. Ne eksik ne fazla. Giriş menüsündeki müzik beni sevindirmişti ama oyun içinde pek müziğe yer verilmemiş.
Son Sözler :
ShellShock: Nam’67, bir çok yönden tatmin edici bir oyun. Ufak tefek eksikleri var. Görsel, yapay zeka ve takım çalışması konusunda daha iyi olabilirdi. Yinede oynarken zevk aldığım ve Vietcong'dan sonra bence çıkan en iyi savaş konulu oyun.
