Az önce dört adamı yere yıkan, siyah takım elbiseli adama iki otomatik silah doğrultulmuş. Adamın rengi yavaş yavaş atıyor; çünkü az sonra öleceğini biliyor. Gözleri bir yere dikilmiş durumda ki, baktığı kişi ona bunun sadece bir iş olduğunu söylüyor. Adam vücuduna aldığı sayısız mermi ile birlikte yere yığılıyor. Silahlar susuyor ve sahipleri ile birlikte olay yerinden uzaklaşıyorlar. Hemen ardından, küçük bir kalabalık cesedin biraz uzağında toplanıyor. Ufak bir çocuk ise sessizlik içinde yerde yatana bakıyor. Derken, arkasında bir adam beliriyor. Belli ki yıllar ilerlemiş ve yorgun düşmüş o da. Ama buna rağmen dimdik ayakta. "Kim olduğumu biliyor musun?" diye soruyor adam. Ufak çocuk kafa sallıyor. Ama ondan kurtulmak istiyor; her şeyden kurtulmak istiyor. Fakat arkasındaki adam daha çok sıkıyor ve öfkesini korumasını tembihliyor. Doğru zaman geldiğinde intikamını alacağını söylüyor. Çocuk ise konuşmuyor, sadece bakıyor...
O günün üzerinden dokuz yıl geçmiş. Don Vito Corleone, odasında bir hanımefendi ağırlıyor. Kadın, "Baba" diye hitap ediyor adama ve saygısını sunuyor. Ardından yardım istiyor; oğlunu istiyor; oğluna yardım etmesini istiyor. Yardıma ihtiyacı olduğunu söylüyor. Bu görüşmenin ardından Luca Brasi adında, tamamı ile Baba'ya sadık biri geliyor odaya. Babaya teşekkür ediyor; kendisini evine çağırdığı için onur duyduğunu dile getiriyor. "Don Corleone, şimdi sizi yalnız bırakıyorum, çünkü meşgul olduğunuzu biliyorum" diyor ama Baba "Son bir şey daha, dostum. Benim için birini bulmanı istiyorum" diyor Luca'ya. Ve Luca denileni yerine getirerek bir köşede, üç kişi tarafından pataklanan adamı, bizi buluyor...
Roman-Film-Oyun üçlemesi, her zaman karşılaşılan bir şey değil. Karşılaşıldığı zaman da, üç eylemin hepsi kusursuz yapılamayabiliyor. Bu tarz üçlemelerde ilk akla gelenlerden biri de Harry Potter. Nitekim, kitabı deliler gibi okunan, filmi görsel bir şölen olan bu ismin dört adet de oyunu var. Anlayacağınız, iyi bir üçleme -tabii konu itibarî ile saçma bulanlar vardır- Harry Potter. Bu sadece üçleme örneği içindi ve konu dışına çıkmadan kapatıyorum. Esas konumuz ise Mario Puzo'nun müthiş romanı The Godfather'dan geliyor. Electronic Arts tarafından uzun bir süre önce -gerçekten uzun çünkü o zaman Gamerbug henüz doğmamıştı- duyurulan oyun, birkaç gün önce piyasadaki yerini aldı. Böylesi merakla beklenen bir oyunun incelmesini yapmak benim için bir şeref tabii ama... Bu 'ama'lar her zaman vardır. Bu 'ama'lar, her şeye limon sıkar. Yine de bu unsurun The Godfather'da olup olmadığını söylemedim. Bunu bir kerede söylemek yerine, oyunu bölümler halinde ele alıp öyle söyleyeceğim. O halde inceleme başlasın...
Bölüm 1: Menü
Bir oyunda estetik görünüm ön plana çıkacaksa, eleştirmen önce menüye bakar. Menüden sağlanan yarar ne kadar yüksekse ve buna ek olarak kullanımı ne kadar kolaysa, oyuncuda oluşan oynama isteği, bununla doğru orantılı olarak artacaktır. Ayrıca menüye gelmeden önce gördüğümüz logo animasyonları vs. de çok önemli. Bu durumlar The Godfather'da şöyle aksediyor: Oyuna girdiğinizde ilk önce afallıyorsunuz; çünkü bir filmin başladığını zannediyorsunuz. Az sonra alışıldık "Electronic Arts" yazısının farklı bir tipte yazılmış versiyonunu görüyorsunuz. Tam bu sırada arkadan bir müzik geliyor kulağınıza. Birden kasılıyor ve ekrana kilitleniyorsunuz. Sonra, tıpkı 'Electronic Arts' yazısında olduğu gibi siyah bir zemin üzerine beyaz ile yazılmış bir yazı geliyor ekrana: The Godfather! Ardından müzik doğal halini alıyor ve ana menüye ayak basıyorsunuz. Aşırı sade biçimde hazırlanmış bu menünün büyük bir bölümünü 'Don Vito Corleone'nin fotoğrafı kaplıyor. Menü seçenekleri ise sağda sıralanmış durumda.
Bu seçeneklerden tanınmayan sadece "Family Secrets" bölümü arkadaşlar. Haliyle, diğerleri bildik bölümler. Family Secrets bölümde sadece videolar yer almakta. Oyun ile ilgili olan bu videolar, adından da anlaşıldığı gibi, aile ile ilgili bilgilerde vermekte. Ekstra olarak da The Godfather DVD Serisi -tabii ki filmden bahsediyoruz- reklamı yapılmış. Ayarlar bölümü ise sade bir şekilde hazırlanmasına rağmen kontroller bölümünde bir tırsma duygusu hüküm sürüyor. Bunun sebebi düzeneğin göze biraz karışık gelmesi tabii. Siz daha ne zorlar gördünüz diyelim. Oyuna girince kontrolleri daha detaylı bir şekilde ele alacağım. Menüdeki turumuz burada sona eriyor.
Bölüm 2: Başlangıç
Yazı girişinde yazdığım iki paragraf, amaçsız harcanan bir emek değil. New Game dediğiniz anda, Prelude bölümünü oynayıp oynamayacağınız soruluyor. Eğer bu soruya olumlu yanıt verirseniz, ki tavsiye ederim, ufak bir video zinciri karşılıyor sizleri. Yazının başında belirtilen siyah takım elbiseli adamın ölümü üzerine kurulu olan ilk video içerisinde, bu adamı kullanarak kavga ve kontrol düzeneği ile ilgili bilgi sahibi oluyorsunuz. Yani o dört adamı biz öldürüyorsunuz. Ardından adam ölüyor ve Baba'nın sizi şefkatle kucaklaması ile ilk video bitiyor. Ardından dokuz yıl sonraki olayların anlatıldığı bir video seyrediyorsunuz. Luca'nın sizi bulması ile oyun başlıyor.
Luca'nın sizi bulduğu sırada, üç kişinin tekmeleri ile uğraşıyorsunuz -ne ezik bir başlangıç-. Luca birini indiriyor ve sizi sınamak için diğer ikisini size bırakıyor. Sınama bittikten sonra Luca'nın yanında ufak işler yapıyoruz. Aslında Luca bize eğitim veriyor da denebilir. Yine böyle bir eğitim sonrası -silah kullanmayı öğrendiğimiz bir eğitim sonrası- Luca'yı araba ile bir toplantıya götürüyoruz. Luca ölüyor ve bir nevî sahipsiz kalıyoruz. Ardından o acı olay gerçekleşiyor: Baba vuruluyor. Babanın vurulma sahnesine şahit oluyoruz ve her şeye rağmen O'nu hastaneye yetiştiriyoruz. Böylece aileye ufak da olsa bir giriş söz konusu oluyor. Artık işler çoğalıyor. Ana görevlerin yanında özel görevlerde -isteğe bağlı olarak- yer almaya başlıyor. Her neyse, ailedeki uzun yolculuğunuz bu olayla başlıyor sayılır. Ama bitiren siz olacaksınız ve zorlu bir yoldasınız...
