Güzeller güzeli Lara ile ilk buluşmamız 1996 yılında, ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallar ikendi. Sürükleyip götürücü bir oyun olduğunu bilsem oynamaya kalkışır mıydım hiç, sırf ismi tuhaf diye gelmişti ellerime. Ardından, bir yıl sonra, sürükleyici hikâye bizi daha da içine aldı ve sonunu görmeden bırakmak istemeyeceğimiz bir maceraya daldırdı. Tomb Raider 1, Tomb Raider 2, ve 1998 yılında bir oyun daha: Tomb Raider 3. Lara'nın her yıl kısa oyunlarla evimize konuk olmasına alışmıştık bir kere, 1999'da ve 2000'de gelen Tomb Raider: The Last Revelation ve Tomb Raider: Chronicles ile bu alışkanlığı pekiştirdik. Ancak, ne olduysa ondan sonra oldu ve üç yıl boyunca Lara'dan uzak kaldık. Yapımcı firmanın da değişmesiyle oyunda bir gerileme, bir beğenilmeme durumu söz konusu oldu, üç yıl aradan sonra da The Angel of Darkness oyunuyla bu eksiklik açıkça hissedilmeye devam etti. Şimdi yıl 2006 ve son oyunun üzerinden yine üç yıl geçmiş durumda. Eidos'un hatasını anlamasıyla yapımcı firmayı tekrar değiştirmesinin ve bu görevi Crystal Dynamics'e vermesinin ardından serîde bir toparlanma söz konusu olacak mıydı? E3 2005'te gösterilen videolara ve verilen bilgilere göre Lara'nın fiziği dışında oyunda hiçbir yenilik ve güzellik bulunmayacaktı, oyunda "güzel dudaklar boş bulmacalar" dışında hiçbir şey olmayacaktı. Hayır, öyle olmadı.
Geçtiğimiz ay "en başarılı kadın oyun karakteri" olarak Guinness Rekorlar Kitabı'na giren Lara Croft, aslında o kadar da güzel değildi zamanında. Ancak, gelişen teknoloji ve tasarım gücü ile serînin yedinci oyununda deliler gibi güzelleşmiş bulunuyor. Özellikle oyunun üçüncü bölümünde, Japonya'da, Lara'yı izlemekten görevleri yapamama gibi bir durum söz konusu oluyor. Dudakları zenci dudağına benzemese ve suratının şekli oval olmasa, ikinci bölümde gördüğümüz çocukluk dönemi Oliver Twist'in kız versiyonuna benzemese hakkında çok daha güzel izlenimlere sahip olacaktık fakat ne yapalım, kader.
Bildiğiniz üzere Lara, maceradan maceraya koşar iken sürekli bir araştırma içindedir ve bu araştırmalar yüzünden de yolu bol bol farklı ülkelere, farklı kıtalara düşer. Tomb Raider: Legend'da da aynı durum söz konusu ve her bölümde mekân değiştirmek durumunda kalıyoruz. Bolivia, Peru, Japonya, Gana, İngiltere, Nepal ve Kazakistan derken sekiz bölümlük kısacık oyun sırasında bir dünya turu atmış oluyoruz. Tüm bu ülkeler dışında uğradığımız bir yer var ki, mekânların en yücesi, en rahatı: Croft Malikânesi. Malikânemizde, camekan bir odada bulunan bilgisayar mühendisi yardımcımız, uşağımız ve başka bir yardımcımız bulunuyor. Bu tiplerden en önemli karakter kuşkusuz mühendis olanı, çünkü adam bütün maceralarımızda mikrofonla bize komut ve fikir veriyor, kendimizi yalnız hissetmemizi engelliyor. Ayrıca, malikânede oyunun başında giremediğimiz oda ve bölmeler de bulunuyor. Buralara oyunda ilerledikçe ve kilitli noktaları açtıkça girebiliyor, oyunun zevkine ve içeriğine kendimizi kaptırabiliyoruz.
Daha önceki oyunlarda olduğu gibi Legend'da da renk olsun diye mekânlara gizli kartlar yerleştirilmiş. Hemen hemen her bölümde on bronz, beş gümüş, bir de altın kart bulunuyor. Bu kartları toplayıp da ne yapacağız derseniz, tabiî ki çoluk çocuğun karnını doyurmayacaksınız. Oyunda, "extras" ismini alan bir bölüm var bu bölümde kartlar sayesinde ve ilerlenen bölümler sayesinde açılan videolar, kıyafetler, Lara profilleri vs. bulunuyor. Kartlar ile bu eklentileri açabilecek, malikânenizin hacmini büyütebileceksiniz.
Son bölüm boss canavarı barındırdığı için yedi bölüm olarak da anabileceğimiz kısacık Legend oyunumuz içerisinde, uzunluğuyla ters orantılı derecede aksiyona giriyor, değişikliklere uğruyoruz. Her an, her dakika değişik bir mekânda ve değişik bir atmosferde, değişik bulmaca ve sorunlarla karşılaşıyoruz. Kâh su altına giriyoruz, kâh kurak ortamlarda dağ bayır dolaşıyoruz, kâh karlar altında kalıp kâh metropollerde, apartman tepelerinde dolaşıyoruz. Bu derece geniş oynanış mekânları barındıran bir oyun için de "çok kısa" diye yakınmak biraz akla ziyan oluyor. Uzun olsaydı, "bir süre sonra tek düzeleşiyor, bulmacalar hep aynı geyiklerden oluşuyor" gibi sözlerle oyunu olumsuz eleştirmeye başlayabilirdik. Ne demişler, her şeyin fazlası zarar. Bu konu hakkında bir söz daha vardı ama onu yazmaya içim el vermiyor.
