Clive Barker. İlk önce kelimelerle korkutmaya başladı. Daha sonra gümüş perdede korkutmaya devam etti. Şimdi de oturduğumuz yerde, monitörlerimizden dehşet saçıyor üzerimize. Bir garezi vardır elbet.
Undying, korku filmleri ustası Clive Barker’ın bilgisayar oyunları dalındaki ilk çalışması. Daha önce birçok yazar bilgisayar oyunları yapımına soyundu. Bunlardan çok azı başarılı olurken (Tom Clancy – Rainbow Six, Rogue Spear), birçoğu fiyasko ile ortada kalakaldı (Michael Crichton – Tresspasser, Timeline, Cem Şancı – Henüz tek bir oyun bile yapamadı, basiretsiz ne olacak
). Clive Barker ise Undying ile daha ilk atışta hedefi onikiden vurmakla kalmamış, hedefi ortadan ikiye yarmış gibi görünüyor. Korku romanları ve filmleri dalında birçok kült eseri vardır Barker’ın (başta Hellraiser 1 olmak üzere, bence). Undying’in senaryosunu yazdığı gibi, yapımının da her aşamasında bulunan Barker, bu oyuna o korku ruhunu vermeyi başarmış. Açıkçası, Resident Evil’daki “BÖH!!! CANAVAR!!!” tarzı oradan buradan fırlayan yaratıklarla korkutmuyor bu oyun. Atmosferi, orada bulunma hissi, belirsizlik, sürekli bir yerlere yönlendiriliyormuşsunuz gibi hissetmeniz huzursuzluk veriyor.
Grafikler, Unreal motoru kullanılan hemen her oyunda olduğu gibi, tam anlamıyla nefes kesici. Genellikle daracık, klastrofobik mekanlarda ilerliyor oyun. Ancak, açık alanlara çıktığınızda da oyun atmosferinden hiçbir şey kaybetmiyor. Yıllar önce yıkılmış bir manastırı ararken, yanınızdan akıp giden dağların doruklarında hayal meyal görünen Howler’lar, açık arazide bile sürekli bir korku içinde olmanızı sağlıyor. “Acaba hangi taşın arkasından fırlayacaklar üstüme” diye düşünmekten kendinizi alamıyorsunuz. Grafiklerin eksik kaldığı tek alan, karakterler ve ölüm animasyonları. Vurulduklarında çok gerçekçi tepkiler vermiyorlar, ama Rainbow Six veya Counter Strike gibi oyunlara şahit olan bu gözler belki de bir aksiyon oyunundan gereğinden fazla gerçekçilik istiyor da olabilir.
Undying mükemmel bir oyunu mükemmel yapan birçok minik detayı da içeriyor. Mesela, mermiler taş duvarlardan sekebiliyor. Düşmanlarınız da bu özelliği yeri geldiğinde kullanabiliyor. Trsanti cadıları, kendilerini sizin silahlarınıza karşı koruyan Magic Shield yapabiliyorlar. Koruyucu alanı yoketmenin en kolay yolu Dispel atmak. Arkanızdan gelen onlarca yaratık varken bir koridorda sıkıştığınızda, karşınızdaki aynaya doğru koşup atladığınızda hiç beklenmedik bir şekilde kurtulabiliyorsunuz.
Undying mükemmele çok yaklaşıp kılpayı dönen oyunlardan. Atmosferi mükemmel, size o korkuyu, o stresi sonuna kadar yaşatıyor. Sürekli olarak “ben kayboldum galiba!” diye panik etmenizi sağlayıp da hiç beklemediğiniz bir noktadan çıkış vermeyi beceriyor. Valla açık açık söylüyorum, bu oyunu kaçırırsanız bu yılın en iyi oyunlarından birisini kaçırmış olursunuz. Clive abi, yeni çalışmalarını bekliyoruz. Saygılar.
