Barkodlu kiralık katilimiz anılarıyla geri döndü.
Yaklaşık beş sene önce Hitman: Codename 47 piyasaya sürüldüğünde bomba etkisi yaratmıştı. Kiralık bir katilin soğuk kanlı maceraları, bizi adeta bilgisayarın önüne çivilemişti. Tanıdığım herkes bu oyunu oynuyordu ve birbirine tek bir şeyi soruyordu; “Abi, Lee Hong Assassination bölümünü nasıl geçerim?”. İşte Hitman efsanesi böyle başladı...
Geçmişe yolculuk...
Serinin üçüncü oyunu, Paris’te bir otel odasında başlıyor ve kel kahramanımızın geçmişine gidip (aldığı yaraların da etkisiyle) yaptıklarıyla yüzleşmesini konu alıyor. Ama öyle belli bir sırayla ya da sondan başa dönen bir hikayeyle değil. Bir ışık görüyor, aklına bir şey geliyor, kapı gıcırdıyor aklına başka bir şey geliyor... Sonunda da toplumsal içerikli bir mesaj çıkmıyor. Kısaca şunu söylemek istiyorum, oyun bitse dahi oyunun başında nasıl o hale geldiğimizi öğrenemiyoruz, boşuna kendinizi harap etmeyin. Oyunun geçmişte yaşananlardan oluşmasına uygun olarak, gerek anamenünün tasarımı, gerek ara videolardaki geçişler, gerekse oyun içindeki atmosfer çok güzel ayarlanmış. Ayrıca yaratılan ağır ve boğucu atmosfer, tetikçimizin psikolojisini yansıtmakta başarıyla kullanılmış. Bu başarıda grafiklerin, özellikle de Post Filter özelliğinin rolü oldukça büyük. Aslında Post Filter haricinde oyun grafiklerinde pek bir gelişme yok. Hitman 2’nin grafikleri hafifçe rötuşlanmış ve birkaç güzel efekt eklenmiş, o kadar. Post Filter ise oyuna yumuşak ve buğulu bir atmosfer kazandırmış. Grafiklerin biraz eski olmasına karşın oyun severleri tatmin edeceğine şüphe yok. Hitman 2’deki FPS modu, bu oyunda da var ve silahlar biraz daha özenle modellenmiş. Ama insanın içinden FPS modunda oynayası gelmiyor, TPS moduna daha fazla ağırlık verildiği açık.
Neler gördüm neler...
Hitman 2’de olduğu gibi Hitman: Contracts’da da Normal, Expert ve Professional olmak üzere üç zorluk modu mevcut. Normal ve Expert moddayken canımız sıkıldığında, çıkarıp silahları ortalıkta terör estirebiliyoruz. Professional modda ise aşırı dikkatli ve sabırlı olmalıyız, zira sanal zeka hata kabul etmiyor ve her attığını vuruyor. Sanal zeka ise yine bildiğimiz gibi, cesedi görüyor, etrafa bakıyor ve ateş açıyor. Ortalığı birbirine katarsanız, sizin olduğunuz tarafa doğru bir hareketlenme oluyor, ama yine de koordinasyondan eser yok. Oyundaki SWAT üniteleri hariç, takım halinde, aklı başında hareketler sergileyen yok gibi. Ama oyundaki sanal zekasızlık örnekleri saymakla bitmiyor. En garibi ise Lee Hong’un elinde kocaman kılıçla, evinden dışarı fırlaması ve kendi koruma ordusunu korumaya kalkıp (?!?) AK47’min önüne atlamasıydı. Siviller ise resmen dayak istiyor. Siz ateş ederken kolunuza çarpıp geçebiliyorlar. Yanlarında adam mı ölüyor, sirk mi oynuyor çoğu zaman umurlarında olmuyor. Hatta ateş ederken size doğru koşanlar dahi oluyor. Arada bir yere çömeldikleri veya yakan-top misali sizden kaçtıkları da oluyor ama mantığını çözmek mümkün değil. Ama en azından tek tesellim diğer Hitman serilerindeki garip mimiklerin çoğunlukla ortadan kaldırılmış olması. Mesela siz birini öldürürdünüz, düşman, cesedi uzaktan görür ve yanına gelip, elini çenesinin altına koyardı ve bir süre derin düşüncelere dalardı. O an derin hayat felsefesi yaptığını sandığım sanal zekadan 'Evreka' haykırışlarını beklerken çıka çıka 'Alarm alarm' iniltilerinin çıkması çoğu zaman benim gülmekten yerlere yatmama sebep olurdu.
Hong Kong’u sel aldı...
Hikaye yalan dedik, dolan dedik, geçmiş dedik... Aslında eski dostları ziyaret etmek hoş oldu ama kaş yaparken göz çıkarmak böyle bir şey heralde. İlk Hitman’de en çok sevdiğim Hong Kong bölümlerini yeniden oynayacağımı duymak hoşuma gitmişti. Ama özellikle mekan tasarımları ve kurgudaki değişikler (ve bazen de değişmeyenler) beni hayal kırıklığına uğrattı diyebilirim. Hala 'Slaying a Dragon' görevindeki helikopter UFO'ya benziyor (insaf ya!). En çok dikkatimi çeken bir diğer olay ise repliklerin değiştirilmiş olması. İlk oyunun replikleri gayet hoştu ve oyunla birebir örtüşüyordu. Tamam ilk oyundaki Hong Kong bölümlerinde Hitman dışındaki herkesi aynı eleman seslendiriyordu (Hitman: Codename 47’nin seslendirme firması Zinckernager & Co.’nun kulaklarını çınlatıyoruz) ama bu repliklerin kötü olduğu anlamına gelmiyordu. Yani yeni oyunda barmene, merhaba dedikten sonra 'ben bilmem' demesi ve daha bir şey sormadan herşeyi anlatıp üstüne bir de midem ağrıyor diyerek kaçması daha mı güzel? İlk oyunda replikler iyiydi ama seslendirme aktörleri sınırlı olduğundan zoraki konuşmalar yaşanıyordu, bu oyunda ise bir tabur seslendirme aktörü var ama bu sefer de replikler bir garip olmuş, sonuç tabiki kötü. Mekan tasarımlarının kalitesi ise oyun içinde farklılık gösterebiliyor. The Meat King’s Party’deki parti ortamı ya da üst katta kızı bulduğumuz “Seven” filminden esintili oda, ustaca tasarlanmış olsa da, Lee Hong Assassination bölümünde alıştığımız efsane mekan berbat edilmiş. Bu arada dikkat ettiyseniz ilk oyunda günlük güneşlik oynadığımız bölümlerde bardaktan boşalırcasına yağmur yağıyor. Müziklere diyecek yok, koskoca oyunu yine sırtlayıp, götürüyor. Açılışta da zaten kocaman harflerle Jesper Kyd yazıyor ve söz bitiyor.
Dünden bugüne ne değişti?
Hitman Contracts, bir klasiğin yeniden uyarlanmış hali gibi olmuş ama bir klasik olamamış. Hitman 2 üstüne, Hitman: Codename 47 oturtularak yapılan bir ara geçiş oyunu sanki. Hitman 4: Blood Money gelene kadar oyuncular oyalanmak istenmiş. Ama bunlar kesinlikle Hitman Contracts’in kötü bir oyun olduğu anlamına gelmiyor. Elle tutulur bir yenilik getirmese de, Hitman yine bildiğimiz Hitman ve oynanmaya değer. Hitman serisini sevenler çoktan alıp oynamaya başlamıştır ama Hitman ile ilk defa tanışacaklar için tavsiyem ise Hitman 2’den, ya da grafiklerin beş yıllık olması önemli değilse ilk oyundan başlamaları olacak. Arkasından bu oyunu oynarsanız, bir efsanenin devam oyunundan gerçekten keyif almış olursunuz ve kesinlikle pişman olmazsınız...
Numara 47’yi ne kadar tanıyoruz testi v1.2 ya da kel olmak suç mu?
1)Namı diyar tetikçimiz hayata gözlerini nerde açmıştır?
a)Sultan Ahmet Camisi’nin avlusunda (sepete bırakılmıştır)
b)Zeynep Kamil Hastanesi’nde (evlerine en yakın hastane odur)
c)Akıl hastanesinde (hayata direk orta yaştan atılmıştır, mutlu bir çocukluk yaşamamıştır hatta çocukluk yaşamamıştır)
2)Numara 47’nin ikinci oyunun başına nasıl bir hayatı vardır?
a)NYPD’ye dedektif olmuştur, saç ektirmiştir. Eski günlerin anısına bir de kel ortağı vardır. Birgün deliler gelir, durduk yere karısını ve çocuğunu öldürürler, yetmez ortağını da öldürürler. Suçu da bizimkinin üstüne atarlar. O da hikayesini çizgi roman olarak anlatarak intikam almaya yemin eder.
b)Tövbekâr olmuşluştur, Sicilya’da bir kiliseye yerleşmiştir. “O sektörde çok para var” mantığıyla organik domates işine girmiştir. Ama köyün ağası tarafından farkedilir ve aralarında bir aşk başlar?!?
c)Hayatından sıkılır ve bir gün solaryuma gider. Ama yanlışlıkla onu solaryumda unuturlar. Ajanstakilerin dalga geçmesinden korkar ve izini kaybettirmek için San Andreas’a gider. Havaalanında onu bir grup polis karşılar, CJ falan derler, anlamaz. CJ’i ‘Cildi Janjanlı’ olarak algılar ve birden kendini bir sokak çetesinin üyesi olarak bulur. (düşünün ne kadar şuurdan yoksundur)
3)Numara 47’yi diğer klonlardan ayıran, her oyunda severek kullandığı silahı nedir?
a)Boğma teli (arkadan yaklaşıp boyna dolamak suretiyle, ‘Sobe! Sobe!’ nidaları atarak düşmanını öldürür)
b)Ahşap, ince kesim oklava (binlerce darbeyle, düşmanına saatlerce acı çektirerek, insafsızca öldürür)
c)Öğleden sonra yayınlanan kadın programları (hasmına zorla seyrettirir, hayata küserek vahşice kendini öldürmesini, patlamış mısır ve buz gibi kola eşliğinde keyifle seyreder)
