At Nali Yarasalari Ve Sİklops Yarasalari
ESKİ DÜNYA yarasalarının bu iki ailesi, ayırt edilemeyecek derecede birbirlerine benzerler. Zaten yakın akrabadırlar da.
«At nalı yarasası» adını burnundan almıştır. Burnunun üzerindeki çıkıntı, başka yarasalardaki gibi sivri olacak yerde at nalı biçimindedir ve burun delikleri de ortasındadır. At nalının yukarsında ve arkasında bulunan deri kıvrımları, ihtimal hayvanın hava titreşimlerini zaptedip, yolunu bulmasına yararlar. At nalı yarasalarının bazıları, baş ve vücut uzunluğu 2.5 - 3 santimi geçmeyen minik mahlûklardır. Bu ailenin bilimsel adı: «Rhinolophidae» dir. Dev boyda olanlar ise 7-8 santim uzunluğundadır. Çoğu kahverengimsi veya kızılımsı renktedir. Hepsinin büyük ve sivri kulakları ile orta uzunlukta kuyrukları vardır. Hem ılımlı, hem de daha sıcak bölgelerde yasarlar. Çeşitli türleri Avrupa'da, Asya'da, Afrika'da ve Avustralya'da bulunur.
İkinci aile olan «Siklops yarasaları» (bunlara da bazen «at nalı yarasası» denilir. Bilimsel aile adları olan: Hipposideridae, «at nalı» anlamına gelir.) Eski Dünya'nm sıcak bölgelerinde barınırlar. Onların burunlarının üzerindeki çıkıntı da at nah şeklindedir. Renk bakımından diğerlerinden pek fazla bîr farkları yoktur.
Her iki gruba bağlı yarasalar mağaralarda yaşarlar. Fakat gerekirse terkedilmiş evlerle, eski şatoların karanlık çatı aralarına da girerek tavandan veya duvarlardan asılırlar. Hindistan'daki bir tür, oklu kirpilerin inlerine musallattır. Bu yarasalardan bazıları münzevi olduklarından tek veya çift halde tünerler. Diğer bazıları ise arkadaş canlısı oldukları için, birkaç yüz hayvanlık koloniler meydana getirirler.
Usta uçucular ve avcılar: At nalı yarasası, güneş battıktan epey sonra tüneğinden ayrılır. Yerden 9 ilâ 12 metre yukarıda avlanır. Uçarken son derece zariftir. Çok kere kanatlarının hareketini durdurur ve tıpkı martı gibi 9 ilâ 12 metre ötelere kayar. Camın bir engel olduğunu anlaması ve kapalı bir pencereden içeriye uçmaya çalışmaması dikkate değer. Bir yere konacağı vakit, havada süratli bir takla atar ve art ayaklarından asılı olarak durur.
Himalayalann at nalı yarasaları:
Bu yarasa da diğerleri gibi usta bir avcıdır. İri olan bir türü Himalaya ormanlarında pek bol olan dev ağustos böceğine düşkündür. Güneş batarken bu böcek ortaya çıkarak kulakları sağır edici bir gürültüyle ötmeye başlar. Her halde sesin cezbettiği at nah yarasası ağaçların etrafında dört dönerek bütün yaprakların altını kontrol eder, bahtsız şarkıcılardan birini gördü mü, onu daha öter halde tüneğinden çekip yakalar.
Yarasalar kışı nasıl uyuyarak
geçirirler: Bu ailenin en iri fertlerinden olan «Avrupa at nalı yarasası» (Bilimsel adı: Rhinolophus ferrum-equinum) bütün yıl mağaralarda tünerse de, kışın bu mağaraların daha derin köşelerine çekilir. Orada ekseriya ekimden marta veya nisana kadar kış uykusuna dalar.
Yaz aylarında faaliyet halindeyken yarasanın normal vücut ısısı +40 dereceyi bulur.fakat kışın atrafındaki havanın derecesine iner.
Vücut ısısı +10 dereceye düşünce, yarasa uyuşmaya başlar. Fakat görülmemiş derecede soğuk bir mevsimde kanının ısısı bundan da aşağı düşerse tehlike baş gösterir. Yarasa -1 derecede, ölür.
Kış uykusundaki yarasanın solunumu yavaşlar. Dakikada sadece on kere nefes alıp verir. Bazen sekiz dakika kadar uzun bir süre boyunca hiç nefes almadığı da olur.
İlkbahar yaklaşırken, hava ısınır ve yarasanın vücut ısısı da yükselmeye başlar. Solunumu da yavaş yavaş hızlanır ve dakikada iki yüz kere nefes alıp verdiği zaman hayvan havalanmaya hazır hale gelmiş olur.
